zaterdag 10 december 2016

Hoge toppen maar ook veel steunpilaren

Kathmandu (hier alle foto's)
Het was wennen, de eerste dagen in deze hoofdstad. Komende van Bali, van onze mooie, rustige kamer naar een heel wat minder mooie en minder rustige buurt, het verschil was erg groot. En waar je niet aan kan wennen is de smog en stof die je op je adem pakt. Ik heb er constant met tranende ogen, lopende neus en een kuchje rondgelopen. Zo erg hadden we het nog nergens ervaren. We hebben dan ook voor de 1e maal in ons prille bestaan een mondmasker aangeschaft! Nooit gedacht dat dat ooit zou gebeuren. Dat Europa hier maar niet het fijn stof komt meten, want dan slaat hun apparatuur tilt! Maar genoeg geklaagd, zoals gewoonlijk pas je je er toch op aan en hebben we de stad ontdekt. Of toch wat er van overblijft want het is daar in 2015 goed door elkaar geschud hoor. Heel veel gebouwen worden nog ondersteund door steunpilaren (diegene die niet helemaal ingestort zijn) en die gaan daar nog een heel tijdje blijven staan, durf ik zo te vermoeden. Er is namelijk heel weinig beweging in de heropbouw van de stad. Deze foto's geven je een idee wat er nog overblijft van het Durbar Square. Die ene monnik zal met zijn geldinzameling het verschil niet kunnen maken.












Het is er overal een zootje ongeregeld, een rommeltje. Je komt er daarom soms ogen tekort. Zo heb je er ook bijvoorbeeld een straat met heel veel tandartsen, met hele 'mooie' etalages. Kies maar een gebitje uit!






Tempels heb je er overal, waarbij er ook heel wat vreemde exemplaren tussen zitten. Het kaarsenvet is van boter gemaakt.












Hier nog wat andere sfeerbeelden van het zooitje ongeregeld.





















Te begrijpen dat je daar heel moe van kan worden.








Nepal is het brommerland bij uitstek dus kwamen wij ook op het geweldige idee om Kathmandu en omgeving met elk een brommer te verkennen. Man, man, we hebben al betere ideeën gehad hoor. Het is niet alleen moeilijk om er de weg te vinden maar het verkeer is er ene chaos, erg druk en die smog maakt het er niet beter op. Na 2 minuten waren we elkaar al kwijtgespeeld in het verkeer. Gelukkig hadden we allebei de reflex om terug te gaan naar de plaats waar we vertrokken waren zodat het weerzien niet al te lang op zich heeft moeten wachten. Oef! Weer 2 minuten verder zagen we al een accident voor onze neus gebeuren. Je begrijpt dat we onze tocht erg voorzichtig hebben voortgezet. Dag 1 zijn we naar de boeddhistische tempel Swayambhu gereden, een grote stupa die zeer vereerd wordt in Nepal en het is een van de meest heilige boeddhistische plaatsen in het land. De tempel wordt ook wel de apentempel genoemd, vanwege de heilige apen die er wonen. De Stupa biedt een geweldig mooi uitzicht over de stad.



















Hierna zijn we verder gereden naar een tempel waar niet veel toeristen komen, de Buddhanilkantha. We waren er toen als enigen. Het draait er vooral om de liggende Boeddha in het water. Niets wereldschokkends, maar leuk om de mensen er in zien op te gaan.



Bhaktapur (hier alle foto's)
De volgende dag ging het dan met 2 kleine rugzakken naar Bhaktapur waar we hebben overnacht. Deze mooie stad heeft helaas ook erg geleden onder de aardbeving maar we hadden de indruk dat ze hier meer werk maakten van de heropbouw. Hier een impressie van wat we er gezien hebben.




























Nagarkot (hier alle foto's)
In de ochtend zetten we onze tocht verder naar Nagarkot, een dorpje gelegen op 2.000 m hoogte en het biedt een geweldig uitzicht op een aantal van de hoogste bergtoppen van Nepal. de Himalaya ranch, waartoe ook de Mount Everest (8.848 m) toe behoort. Onderweg zie je af en toe nog een tent staan van China, die er geleverd zijn na de aardbeving, waar sommige mensen nog steeds in wonen. Ook passeren we veel aangelegde terassen waar ze allerlei groenten, bloemen en rijst op kweken. Ons hotel had een erg mooi gelegen terras met een prachtig uitzicht. Hier hebben we dan ook de meeste tijd op doorgebracht. In de ochtend zijn we vroeg opgestaan om de zonsopgang te bewonderen.
















Het was nog een helse terugtocht naar Kathmandu, het eerste stuk over onverharde en erg hobbelige wegen, op het einde de weg weer vinden in de hoofdstad in het spitsuur, maar gelukkig kan je aan iedereen de weg vragen en zijn ze erg hulpvaardig. In de wijk Bouddha zijn we nog gestopt bij Bouddhanath, één van de grootste antieke stoepa's in Zuid-Azië. In de erg drukke straat vonden we nergens een fatsoenlijk restaurantje, zodat dit onze lunch werd. Lekker gezond.


Bleek bij binnenkomst dat rond de stupa er wel heel wat leuke restaurantjes waren! Doeme toch!
De stupa was ook beschadigd bij de aardbeving maar ze waren de laatste hand nog aan het leggen aan de renovatie. Goed zo.







We zijn dan nog naar het dorpje Pashupatinath  gereden waar ze lijken aan het water verbranden, een beetje zoals het Varanasi van India, maar bij aankomst was er helaas geen activiteit. Wel een oude, vervallen tempel en 2 verloren gelopen priesters aan het water.





Met de beste bus die voorhanden is zijn we de tocht naar Pokhara aangevat. 200 km lang is het traject. Makkie zou je denken maar de weg is in erg slechte staat zodat we er 7 uren over gedaan hebben. Pfff... Pokhara was wel een verademing. Het stadje ligt aan het groot meer Phewa Tal met het Annapurna gebergte op de achtergrond. Het is er wel toeristisch maar dat maakt ook dat er veel keuze is in lekkere restaurantjes en ons hotelkamer met balkon had een mooi uitzicht op het meer EN de kwaliteit van de lucht was er veel beter dan in de hoofdstad! 




Je kan er veel avontuurlijke activiteiten doen maar ons oog viel op het paragliden, ook omdat de omgeving er ideaal voor is en we dit nog nooit gedaan hadden. Vanaf ons balkon zag het er zo uit.



Het was spannend om er van de grond te gaan. Ik had als begeleidster een vrouw van 45 kilo mee, maar al snel ben je op je gemak in de lucht en kan je optimaal genieten. Je hebt echt tijd om rond te kijken en je voelt je echt wel een beetje een vogel in de lucht. (hier alle foto's en enkele filmpjes)








We zijn dan nog naar een Tibetaans vluchtelingenklooster geweest waar ze elke namiddag zingen en dansen. Niet voor de toeristen want we waren daar maar alleen. Erg leuk om te zien en we werden zelfs getrakteerd op een thee en een koekje.






En dan was het tijd om onze wandelschoenen aan te trekken, Nepal is namelijk het trekkingland bij uitstek. Aangezien we allesbehalve in conditie waren (en zijn) hadden we gekozen voor de Poon Hill trekking, een 4-daagse wandeling die beschreven staat met gemiddelde moeilijkheidsgraad. De 1e dag viel mee en het leuke aan trekken in het Annapurna gebied is dat je enigzins nog 'fatsoenlijk' kan slapen in guesthouses en je zelfs kan kiezen voor een kamer met privé-badkamer. Dit voor de prijs van 8 EUR. Je moet wel bij hun ook eten, waar ze de prijzen dan wel goed doorrekenen.  Maar soit. De omgeving is er prachtig en leuk wandelen.













De 2e dag was het opnieuw wandelen geblazen, wat een verrassing. Het werd ook al wat zwaarder, met veel stijgen, heel veel stijgen zelfs. We arriveerden wel al vroeg in de namiddag in ons guesthouse, zodat we besloten om in de namiddag de Poon Hill te beklimmen ipv in de ochtend erop om de zonsopgang te zien. Dag 3 beloofde namelijk de zwaarste dag te worden.
















Dag 3 was inderdaad de zwaarste dag, te zwaar voor mij. Ik ben echt tot diep in mijn reserves moeten gaan. Dagen ben ik er stijf van geweest. Voor de zoveelste keer hebben we ons ervan verzekerd dat dit onze laatste trekking is, maar dat hebben we al zo vaak gezegd. De vermoeidheid ben je ook weer snel vergeten. Dag 4 hebben we wat ingekort door een stuk een bus te nemen. Dat was erg welkom.













Al bij al een erg mooie trekking met veel afwisseling in het landschap en je passeert vele dorpjes. Een aanrader voor de fitte mens of doe er een dag langer over zodat dag 3 niet zo zwaar is.

Patan (hier alle foto's)
We hebben nog 1 nacht in het zuiden van Kathmandu doorgebracht, namelijk in Patan, vooraleer naar India te vliegen. Het meest bekende klooster van de stad is de Gouden Tempel, ook wel de Kwa Bahal genoemd. Het is een uniek boeddhistisch klooster dat ten noorden ligt van het Durbar Square. Deze tempel zou zijn gesticht in de 12e eeuw en de sfeer is er zeer bijzonder.













Het durbar square heeft ook erg geleden onder de aardbeving maar de heropbouw is gestart.













Hier verder nog wat sfeerbeelden van onze wandeling van 2 uur.
















En zo hebben we Nepal weer met onze eigen ogen kunnen zien. Al bij al een goede ervaring, buiten de luchtkwaliteit van de hoofdstad gerekend en de slechte wegen. Voor verre verplaatsingen is zeker een binnenvlucht te overwegen. De mensen zijn er erg vriendelijk en verdienen zeker een beter leven, waar het toerisme voor heel wat mensen aan kan bijdragen.